«تریو تهران»
مد و مه:
گفتوگو با رضیه انصاری، نویسنده رمان «تریو تهران»
«تریو» قطعه ای موسیقی است که برای سه ساز نوشته می شود، مثل کوارتت که برای چهار ساز یا دوئت که برای دو ساز درنظر گرفته می شود. از آن جا که این رمان در سه بستر تاریخی شهر تهران و با محوری مشابه و درخور حال و هوای اجتماعی، سیاسی و فرهنگی آن دوره روی می دهد، نامش را «تریو تهران» گذاشتم، یا همان سه گانه – تریلوژی.
...کافی است برنگردی به عقب. به روزهایی که رفته. شبهایی که رفته. و گذشتهای که گذشته. به خودت بگویی گذشته پشت سر است. پشت سر سنگ میکند. باید روت به جلو باشد. آنی که سرت را برگردانی، همانطور که نیم تنهات گشته به سمتی و بینی و لبها در امتداد شانه قرار گرفتهاند، همانطور که پاها رو به جلو هستند هنوز و دستها تو هوا کمانک کوچکی درست کردهاند و سرگردانند، سنگ میشوی. مجسمانه میشوی. یا دست بالاش چیزی شبیه مینیاتورها. که پرسپکتیو و عمق میدان ندارند، بُعد ندارند، حجمشان چیناچین شال و دستار و دامنشان است، اثیری اند، مستانه و سرخوشند، که لبخندی و اخمی توامان دارند. آن وقت باید باقی عمر را همینطور سر کنی: با نیم نگاهی به عقب و نیم نگاهی به جلو. با تنی موجدار و بیقرار و بههرسو. با خاطرههایی که پاپیات شدهاند. به هر طرف که بروی و هرجور که بایستی شناور ماندهای در هوای رفتهها و نیامدهها. میان بخت خواب و بیدار...
پ.ن: متن کامل مصاحبه را در سایت ادبی "مد و مه" بخوانید.
http://www.madomeh.com/1392/02/16/098765-2/